درویش خان اسفندیارپور، مردی بود کر و لال که با خانواده‌اش در ۴۰ کیلومتری سیرجان از طریق چوپانی و باغ داری زندگی می‌کرد. او پس از اصلاحات ارضی در سال ۱۳۴۰ برای اعتراض بخاطر از دست دادن املاکش، دست از باغ داری برداشت تا اینکه همه درختان باغ او خشک شدند. او به همه شاخه‌های درختان میوه، سنگ آویزان کرده بود و از آنها چون میوه حقیقی مراقبت می‌کرد.در سفر آخرم به كرمان و در سيرجان، بر سر مزار درويش خان نواختم و شعر او بر سنگ مزارش را با خود زمزمه كردم، چراكه به طرز عجيبى برايم تداعى حسى آشنا بود. رهرویی دردآشنا دیدم که هستی باخته بعد عمری رنج و محنت باغ سنگی ساخته میوه های آن درختان سنگ های گونه گون با دو صد خون جگر بر رشته ای افروخته باغ سنگش را دگر ظالم نمی گیرد از او با چنان امید او، اين چنین ساخته (تصاوير انتخابى از مستند درويش خان به كارگردانى پرويز كيمياوى ساخته شده در سال ١٣٥٥ مى باشد) آهنگساز: ميلاد درخشانى كارگردان: امیرعلی ق گرافيك: علیرضا نبئی صدابردار:حمید رضا آداب دستيار صدابردار: مهدى بشير

You have no rights to post comments